خب گیریم که مدرسه رو زدیم و همه چی رو به راه شد. هر مدرسه ای به معلم نیاز داره. معلم از کجا گیر بیاریم آلا تو این بحران کمبود معلم؟ همطو الکی هم که ناوو آدم ا کوچه خیابن بِسِی ببری بنستی سر کلاس. آلا برای برون رفت از این بحران چه بکنیم؟ چطوره بریم سراغ جذب نیرو؟ چطوره از داوطلبان محترم دعوت کنیم بیان یه جا جمع بشن، یه سالنی، جایی. سخنرانی کنیم براشون که توجیه بشن بدونن با چه شاهکار بزرگی مواجه هستن. اگه از این کارا انجام ندیم، جلسه ای تشکیل ندیم و سخنرانی نکنیم که ملت خیال می کنن کار ما ساده و پیش پا افتاده اس و اونو دست کم می گیرن. ولی همین که ببینن یه روزی رو تعیین کردیم و درباره افکار بلند پروازانه مون حرف می زنیم، حالا تو اون اجلاس بین الروستایی چرت و پرت هم که بگیم و کلاً سراپا سوتی هم که باشیم بازم از اونجایی که عقل مردم تو چشم و گوششونه، کلاس مون میره بالای بالا.

خب پس تصویب شد. یه جلسه ای برگزار می کنیم در حد دسته دو جزیره و از علاقه مندان دعوت می کنیم بیان و ببینن کلاس ما رو و کیف کنن. موافقین که؟ ایده دیگه ای اگه دارین بگینا. راهنمایی مون کنین تو اون جلسه هم اندیشی بزرگ چیا بگیم و چیا نگیم. چی بگیم که حضار تحت تاثیر قرار بگیرن. های کلاس گپ بزنیم. راستی یه تا سوال فنی. فارسی گپ بزنیم یا بریم واگری خملی؟ قرارن ملت حاضر در صحنه همه شون بومی باشن نه؟ خب پس بهترین فرصته فارسی صحبت کنیم همه بگن ... الله اکبر، این چقدر کلاسش بالاس، فارسی صحبت می کنه. ایول ایول کنن و هورا بکشن.   ...چطوره وسط کلام فصیح خو بگیم: عشق و انگیزه، این کار نیاز به "عشق و انگیزه" داره. اگه برا عشق و انگیزه نیومدین و برا پول اومدین داوطلب شدین که با ما همکاری کنین، و خدای نکرده عشق و انگیزه ندارین همون بهتر بود نمی اومدین اینجا و می رفتین دنبال تقویت عشق و انگیزه خودتون. کار در اینجا فقط عشق می خاد و انگیزه.

به نظرتون تاکید شدید روی کلمات عشق و انگیزه جالب انگیز هست یا نه؟ ما که مطمئنیم اگه اونجوری حرف بزنیم ملت به شدت میرن تو کف همکاری با ما و سایر ملت هم میرن تو کف اینکه هر جوری شده بچه هاشون رو بیارن پیش ما ثب نام کنن. میگین نه نگاه کنین.

یه درگیری ذهنی دیگه. به نظرتون اون کار فرهنگی بزرگ و تکرار نشدنی خودمون رو تو چه سطحی راه اندازی کنیم؟ در حد یه مدرسه ابتدایی باشه یا بزنیم به سیم آخر و مهد کودک هم راه اندازی کنیم؟ اونم خوبه ها. ملت نه که از خداشون باشه بچه شون یه چند ساعتی بره بیرون از خونه باشه، خودشون راحت باشنا، نه. اونا زیاد مایلن که بچه شون پیش از ورود به مدرسه یه جورایی آمادگی لازم رو برا درس و زندگی به دست بیارن. مهد کودک سختی هاش رو داره ولی خب نسبت به مدرسه راحت تری. کوچولوها شیطنت هاشون طبیعیه. تو مدرسه از شاگردا جنایت هایی سر می زنه که اصن بیا و ببین.